Wymiana dysku SSD MacBook

W naszym serwisie MacBook specjalizujemy się w naprawach wszystkich komputerów Apple. Naprawiamy MacBooki niezależnie od modelu oraz roku produkcji. Wierni swojej filozofii specjalizujemy się wyłącznie w naprawach sprzętu Apple. To nasza recepta na sukces, dzięki której zawdzięczamy wysoką skuteczność napraw. Jeżeli masz problem z dyskiem SSD MacBook, zapraszamy do naszego Serwisu Apple. Możesz również skorzystać z możliwości naprawy wysyłkowej!

Wymiana dysku SSD MacBook Air/Pro

Ile kosztuje naprawa dysku SSD MacBook Air/Pro?

Masz problem z inną usterką MacBook?

Sprawdź koszt naprawy bez wychodzenia z domu!

POROZMAWIAJMY.

Nie jesteś pewien usterki…
Zadzwoń i potwierdź.

INNA USTERKA?

Skorzystaj z bezpłatnej diagnozy.
Poznaj koszt naprawy.

AppleFix

Każdy dysk twardy lub dysk SSD, z którego korzystałeś w ciągu ostatnich dziesięciu lat, prawdopodobnie używał interfejsu SATA lub nowszego PCI Express. Konstrukcje jeszcze starsze wykorzystywały z kolei interfejs PATA.

Postęp technologiczny zwiększający prędkość wirowania, zwiększający ilość pamięci podręcznej, postęp w architekturze kontrolerów i wiele innych czynników, sprawia że interfejs hosta staje się wąskim gardłem dla prędkości odczytu i zapisu. Na szczęście postępy w zakresie interfejsów hostów wyprzedzają tempo technologii napędów pozwalając na zwiększenie prędkości.

Naprawa dysku SSD MacBook Air/Pro

Dlaczego warto wymienić dysk na SSD?

Na pierwszy rzut oka najbardziej oczywistym powodem może się wydawać kwestia pojemności. Czy jest to jednak główny argument do wymiany dysku MacBook?

Obecnie stosowane moduły różnią się znacznie od swoich poprzedników. Podstawową kwestią jest różnica pomiędzy dyskami HDD i SSD.

Zastosowanie dysków SSD umożliwia szybszą i wydajniejszą pracę urządzenia w porównaniu do HDD, co przekłada się na tempo uruchamiania i płynność działania systemu.

Dyski SSD nieporównywalnie szybciej zapisują i odczytują dane, a także są wydajniejsze energetycznie, pozwalając na dłuższy czas pracy MacBooka na baterii.

Są one też cieńsze, co pozwoliło Apple na stworzenie i późniejsze udoskonalanie linii MacBook Air.

Jeżeli działasz na MacBooku wyposażonym w dysk HDD, to zmieniając go na SSD tylko zyskujesz, w większości przypadków nawet przy redukcji pojemności.

Wymiana dysku MacBook – co zyskam?

Sama zmiana typu dysku to dopiero połowa sukcesu. Proces rozwoju możliwości dysków trwa, a Apple nie ustaje we wdrażaniu kolejnych generacji. Ulepszane komponenty skutecznie rozwiązują problemy poprzednich generacji komputerów. Dysk SSD pierwszej generacji (2010–2011) znacznie różni się od tego z piątej (2016–). Przekłada się to na większą wydajność i zwiększenie osiągów sprzętu nieznacznym kosztem.

Jaki jest sens wymiany dysku, jeśli mój MacBook już pracuje na SSD?

Wymiana dysku w MacBooku na nowe wersje pozwala uniknąć zjawiska wąskiego gardła. Polega ono na ograniczaniu przepustowości danych w przypadku podłączenia dysku SSD do nie do końca kompatybilnego kontrolera hosta, najczęściej pracującego na interfejsie SATA (stworzonego dla HDD) lub AHCI (w pełni zgodnego z dyskami SDD pierwszych generacji).

W takiej sytuacji ani dysk SSD, ani sam MacBook nie wykorzystuje pełni swojego potencjału. Naprawa takiego problemu to wymiana na dysk z interfejsem NVMe. Obecnie rozwiązanie to jest najbardziej kompatybilne i gwarantuje największy wzrost wydajności, jaki może zapewnić dysk SSD. Dzięki temu urządzenie zyska nowe życie.

Jak wygląda wymiana dysku komputera przez nasz serwis?

Wstawienie nowego dysku MacBook to naprawa, którą nasz serwis MacBook przeprowadza z użyciem specjalistycznego sprzętu, gwarantując bezpieczeństwo płyty głównej Twojego MacBooka oraz pełną skuteczność naprawy.

Czy mój MacBook Pro lub Air też może liczyć na wymianę dysku SSD?

Możesz być pewien, że z naszą pomocą będziesz mógł zwiększyć osiągi swojego laptopa niezależnie od posiadanego modelu. Serwisujemy wszystkie modele urządzeń, w tym MacBook Pro i MacBook Air.

Dlaczego naprawiać komputer Apple właśnie u nas?

Do napraw używamy bezpiecznych, certyfikowanych części.

Nie naruszamy też w trakcie plików. Jeśli chcesz, możemy je dla Ciebie zgrać przed wymianą. Rozumiemy, że zwyczajnie mogłeś nie mieć czasu lub możliwości wcześniejszego przeniesienia ich ze swojego dysku MacBook.

Jak wymienić dysk w naszym serwisie Apple?

Znajdź swój model na naszej liście lub skontaktuj się z nami przez formularz. Wybierz interesującą Cię pojemność pamięci.

Cena usługi uzależniona jest od modelu i wybranej pojemności. Sprawdź nasz cennik napraw MacBook, by dowiedzieć się więcej. Możesz też do nas zadzwonić, by otrzymać potrzebne informacje.

Przyjdź do nas osobiście lub zamów naprawę wysyłkową. Pod Twój adres wyślemy darmowego kuriera. Bardzo prawdopodobne jest, że z miejsca przeprowadzimy taką usługę i komputer odeślemy od razu po przeprowadzeniu naprawy. Dzięki temu szybko będziesz mógł cieszyć się nowym dyskiem w swoim MacBooku.

Co to jest SATA?

SATA (Serial Advanced Technology Attachment) odnosi się do standardu technologicznego podłączania dysków twardych, dysków SSD i napędów optycznych do płyty głównej komputera. Standard SATA jest używany od wielu lat i nadal jest najbardziej rozpowszechnionym interfejsem do podłączania dysków wewnętrznych.

Standard SATA przeszedł teraz trzy główne zmiany, w wyniku których podwajała się ich przepustowość. Na szczęście na przestrzeni lat łącza wyglądają identycznie, co jest korzystne dla użytkownika umożliwiając kompatybilność wsteczną). Identyczność złącz ma też jednak swoją niekorzystną stronę.

Może bowiem powodować pewne problemy w przypadku podłączenia dysku twardego obsługującego standard SATA III do złącza SATA II, tworząc wąskie gardło na interfejsie SATA II, ograniczając potencjalną przepustowość dysku.
Jeśli posiadasz w swoim MacBooku czy iMacu dysk SSD i nie korzystasz z połączenia SATA III, można założyć, że ograniczasz potencjał swojego dysku. A nawet jeśli używasz interfejsu SATA III, nadal prawdopodobnie ograniczasz swój dysk SSD. Mówiąc wprost, SATA po prostu nie została stworzona dla dysków SSD.

 

Wymiana dysku SSD MacBook Air/Pro
Czym jest PCI Express (PCIe)?

Peripheral Component Interconnect Express (PCIe) jest standardem magistrali komputerowej o wysokim potencjale przepustowości i jest najszybszą opcją magistrali dostępną dla większości komputerów. Nic dziwnego, że producenci poszli w kierunku technologii PCIe dla dysków SSD. Podobnie jak standard magistrali SATA, PCIe przez lata przechodził wiele zmian i wciąż ewoluuje w zawrotnym tempie.

PCIe 2.0 (prawdopodobnie najczęstsza wersja PCIe znajdująca się wewnątrz używanych komputerów) osiąga maks. ~ 500 MB/s na jednym kanale przepustowości. Prędkości te mogą wyglądać na mniejsze niż SATA III, ale PCIe ma tę zaletę, że wykorzystuje wiele kanałów przepustowości, aby umożliwić szybkie działanie podłączonego urządzenia peryferyjnego.

Dwa kanały przepustowości ~ 1 GB/s to dla Ciebie za mało? Podwój liczbę kanałów do czterech, a podwajając prędkość przesyłania danych. Przepustowość PCIe może być skalowana do 16, a nawet 32 kanałów dla pojedynczego urządzenia. Jest to jednak rzadkie w dyskach SSD i zarezerwowane przede wszystkim dla urządzeń takich jak karty graficzne, które mają większe wymagania dotyczące przesyłania danych. Większość dysków SSD PCIe będzie miała 2 lub 4 kanały przepustowości.

W 2011 roku na rynku pojawił się standard PCIe 3.0, która pozwolił na więcej niż tylko możliwość dodawania dodatkowych kanałów. PCIe 1.0 i 2.0 używają kodowania 8b/10b do przesyłania danych (tak samo jak SATA), co oznacza, że każde 8 bitów wysłanych danych jest przesyłanych za pomocą 10-bitowego kodu. Innymi słowy, 2 z 10 bitów są tylko narzutem niezbędnym do przesłania reszty danych. Ten 20-procentowy narzut wpływa na potencjalną przepustowość interfejsu, co powoduje, że rzeczywista przepustowość jest o 20% niższa.

PCIe 3.0 wprowadziło o wiele bardziej wydajne kodowanie 128b/130b, co spowodowało tylko ~ 1,5% narzutu na wykorzystanie potencjalnej przepustowości.

 

Wymiana dysku SSD MacBook Air/Pro
AHCI vs NVMe

Advanced Host Controller Interface (AHCI) to interfejs kontrolera hosta, który został stworzony, gdy urządzenia pamięci masowej nadal używały wirujących dysków magnetycznych do przechowywania danych. AHCI przekazywał dane w oparciu o prędkości i potrzeby tych urządzeń. AHCI był wystarczająco wszechstronny, aby pracować z dyskami SSD, gdy były one jeszcze stosunkowo nowym standardem. Od kilku lat jednak stanowi przeszkodę w szybkości transferu.

Interfejs Non-Volatile Memory Express (NVMe) został stworzony specjalnie do pracy z dyskami SSD, zmniejszając opóźnienia i pozwalając na przesyłanie większej ilości danych jednocześnie i lepiej wykorzystując nowoczesne procesory wielordzeniowe.

NVMe nabiera szczególnego znaczenia w przypadku dysków SSD PCIe, gdzie interfejs AHCI jest zbyt wolny. Gdy pojawił się standard PCIe 3.0, interfejs NVMe stał się niezbędny do osiągnięcia pełnej przepustowości dysków.

Firmowe złącza firmy Apple

Kiedy Apple wypuściło swój pierwszy dysk SSD typu blade w modelu MacBook Air z końca 2010 r., nadal stosował sprawdzoną technologię interfejsu mSATA.

Apple później porzucił tradycyjne formaty SATA i mSATA występujące w większości laptopów w tym czasie, zamiast tego decydując się na niestandardowe złącze, które nigdy wcześniej nie było używane przez żadnego producenta.

Wraz z MacBookiem Air z 2010 roku Apple rozpoczął nowy trend w tworzeniu własnych złącz i zapoczątkował erę napędów, które choć łatwe w wymianie, były trudne w zakupie.

Panuje błędne przekonanie, że złącza wykorzystywane przez Apple są jednym z wariantów M.2 znanych z komputerów PC, ale w rzeczywistości do tej pory Apple nigdy nie korzystał ze standardowego złącza M.2. W przeciwieństwie do układów pinów M.2, złącza Apple nigdy nie otrzymały nazw wyróżniających, więc w celu ich opisania będą oznaczane układami pinów.

1 generacja dysków (2010-2011)

Autorskie dyski SSD Apple zastosował po raz pierwszy w modelach MacBook Air 11″ (model A1370) i MacBook Air 13″ (model A1369) z końca 2010 r. i połowy 2011 r.

Pragnienie firmy Apple, aby zmniejszyć grubość i tak już cienkiego oryginalnego MacBooka Air, wymagało zastosowania dysku o cieńszym profilu. Zamiast stosować dysk SSD SATA 2,5″, jak w pozostałych liniach produktów Apple, a nawet dysk SSD 1,8” znaleziony w oryginalnym MacBooku Air, Apple przeszedł na jeszcze cieńszy dysk niestandardowy.

Napęd ten wykorzystywał opatentowane złącze 6 + 12 Pin, nadal jednak korzystając z interfejsu mSATA III z ograniczeniem do 6 Gb/s. Było to dokładnie to samo ograniczenie co w innych urządzeniach wydawanych w tamtym okresie.

Dyski SSD dla Apple stworzyli Samsung i Toshiba. Nie były to jednak dyski o jednakowej szybkości. Choć dyski obu producentów spełniały wymagania wymaganych przez Apple specyfikacji, to klienci, którzy zakupili MacBook Air z dyskiem Samsunga mogli korzystać z prędkości odczytu i zapisu ~ 1,5x-2,0 razy szybciej niż klienci, którzy kupili MacBooka z dyskiem Toshiba.

Najgorsze jednak było to, że nie było możliwości świadomego wyboru między MacBookiem wyposażonym w dysk Samsunga lub Toshiby. W efekcie zakup szybszego lub wolniejszego laptopa Apple stał się swoistą loterią.

Apple wyciągnął wnioski z tej sytuacji, dzięki czemu późniejsze generacje dysków SSD nigdy miały generowały dużej różnicy prędkości między napędami różnych producentów.

2 generacja dysków (2012-2013)

Druga generacja dysków SSD typu blade została użyta także w laptopach MacBook Pro i komputerach stacjonarnych iMac. Dyski te były szybsze niż poprzednia generacja, ale nadal korzystały z interfejsu mSATA III zbliżając się finalnie do maksymalnej przepustowości zgodnej ze specyfikacją SATA III.

Napędy drugiej generacji charakteryzowały się użyciem dwóch wyraźnie różnych napędów. Krótszy, szerszy dysk genracji 2A używany był w komputerach MacBook Pro i iMac oraz dłuższy, cieńszy dysk generacji 2B używany był w komputerach MacBook Air.

Oba napędy korzystały z tego samego interfejsu mSATA 3 i tego samego typu złącza 7 + 17 Pin. Pomimo użycia identycznych złączy i interfejsów, dyski obu rodzajów nie były w pełni kompatybilne, ponieważ miejsce wydzielone w każdym komputerze po prostu nie jest dostosowane do innego typu napędu.

MacBook Pro (połowa 2012 – początek 2013)

Wraz z premierą pierwszego MacBooka Pro z ekranem Retina firma Apple zaczęła dodawać standardowe dyski SSD do linii MacBook Pro, a jedynym interfejsem urządzenia pamięci masowej stało się pojedyncze złącze SSD 7 + 17 pinów. Dyski SSD generacji 2A używane przez te laptopy MacBook Pro były oferowane w pojemnościach 128 GB, 256 GB, 512 GB i 768 GB i zostały ponownie wyprodukowane przez Samsunga. Drugim ich producentem był tym razem SanDisk.

Zarówno laptopy o przekątnej ekranu 13″, jak i 15″ MacBook Pro używały tych samych napędów, dzięki czemu każdy MacBook Pro mógł mieć zainstalowaną dowolną z czterech pojemności SSD.

iMac (koniec 2012 – początek 2013)

Komputery iMac z końca 2012 i początku 2013 roku wyposażono w układ z tradycyjnym dyskiem twardym SATA III 3,5 ″, ale wersja z końca 2012 roku posiadała już dysk Fusion Drive.

Fusion Drive łączył tradycyjny dysk twardy o większej pojemności z dyskiem półprzewodnikowym o mniejszej pojemności, oferując wiele zalet SSD, ale w bardziej ekonomicznym zestawie. System operacyjny wyświetlał dwa dyski jako pojedynczy dysk dla użytkownika optymalizując przechowywanie plików w tle. Dzięki temu pliki, które muszą być dostępne częściej oraz pliki wymagające szybszego odczytu były przechowywane na dysku SSD, podczas gdy reszta plików była przechowywana na dysku twardym.

Aby wykorzystać najszybsze dyski SSD firmy Apple w konfiguracji Fusion Drive, karty logiczne iMac zawierały teraz opatentowane złącze 7 + 17 Pin SSD oraz jedno z dwóch złącz SATA III z poprzednich komputerów iMac. Pozwalało to zainstalować dowolną kombinację dysków SSD SATA i Apple.

W układzie Fusion Drive nie było konieczne używanie dysku SSD. Oba napędy mogły działać niezależnie od siebie. Złącze SSD mogło wykorzystywać dowolne pojemności generacji 2A (128 GB, 256 GB, 512 GB lub 768 GB), podczas gdy złącze SATA mogło pomieścić dowolny dysk twardy 3,5” SATA lub SSD lub dysk 2,5 ATA SATA przy pomocy adaptera.

Różnicą było to, że podczas gdy 27-calowy iMac miał zawsze złącze 7 + 17 Pin , model 21,5 cala miał je tylko wtedy, gdy iMac był pierwotnie skonfigurowany z napędem Fusion. Jeśli dysk Fusion Drive nie został wybrany w momencie zakupu, wewnątrz iMaca była tylko pusta przestrzeń, w której znajdowałoby się złącze PCIe bez możliwości dodania złącza do płyty i zastąpienia całej płyty logicznej.

MacBook Air (połowa 2012)

Jak wspomniano powyżej, dyski generacji 2B mają inny kształt, ale używają tego samego interfejsu i złącza co ich odpowiedniki z generacji 2A. Prędkości odczytu/zapisu generacji 2B są zauważalnie wolniejsze, prawdopodobnie ze względu na ograniczenia techniczne wynikające z mniejszych rozmiarów dysków 2B.

Innym prawdopodobnym skutkiem ograniczeń technicznych jest brak opcji 768 GB. Samsung i Toshiba wyprodukowali dyski generacji 2B, które były dostępne w wersjach 64 GB, 128 GB, 256 GB i 512 GB, z których wszystkie były wymienne w w modelach MacBook Air 11″ (model A1465) i MBA 13 ″ (model A1466) w połowie 2012 roku.

3 generacja dysków (2013-2014)

W przypadku dysków drugiej generacji było oczywiste, że ograniczenie mSATA do 600 MB/s nie pozwoliłoby na dalszy wzrost prędkości. Z tego powodu kolejna generacja dysków Apple zaczęła korzystać z interfejsu PCIe 2.0 x2, co doprowadziło do największego do tej pory wzrostu wydajności. Wydajność była bardzo zróżnicowana na różnych urządzeniach i dyskach, ale najszybsze konfiguracje dysków trzeciej generacji mogły działać ponad dwukrotnie szybciej niż najszybsze dyski generacji drugiej.

Generacja trzecia to także proces ujednolicania typów dysków. Prawie wszystkie dyski trzeciej generacji zgodne były ze wszystkimi wersjami komputerów Apple od połowy 2013 do połowy 2015 roku. Nie obyło się jednak bez kilku wyjątków takich jak modele MacBook Air i iMac 21,5″.

Dyski SSD trzeciej generacji były nie tylko kompatybilne między różnymi urządzeniami, ale różne komputery faktycznie były wyposażone dokładnie te same dyski. Dyski SSD zostały wyprodukowane przez firmy Samsung, SanDisk i Toshiba, a te same numery części producenta zostały znalezione na dyskach pobranych ze wszystkich różnych komputerów.

Samsung prawdopodobnie dodawał unikalne zakończenia (/ 0A2, / 0A4, / 0A6 itp.) do napędów używanych w różnych urządzeniach. Poza tym wszystkie dyski używały tego samego kontrolera flash bez różnicy w wydajności między nimi.

Prawie wszystkie dyski półprzewodnikowe trzeciej generacji miały ten sam kształt (co można nazwać generacją 3A), z wyjątkiem dysku SSD o pojemności 1 TB (generacja 3B). Różnica polegała na tym, że terabajtowy dysk miał wprawdzie tę samą długość, ale był mniej więcej dwa razy szerszy.

Wszystkie napędy trzeciej generacji używały tego samego złącza 12 + 16 Pin i wszystkie działały na interfejsie PCIe 2.0 x2, z wyjątkiem SSD GenB 3B 3D, który posiadał interfejs PCIe 2.0 x4. Było tak ze względu na większy fizyczny rozmiar dysku, dzięki któremu było mniej ograniczeń technicznych.

Wszystkie napędy trzeciej wykorzystują technologię AHCI, ale wiele komputerów dostarczonych z obsługiwało również dyski SSD NVMe. Pozwaliło to na aktualizację dysków NVMe późniejszej generacji.

MacBook Air (od połowy 2013 do początku 2014 r.)

Podobnie jak w przypadku poprzednich MacBooków Air, zarówno laptopy o przekątnych ekranu 11” jak i 13” używały tych samych napędów o pojemności 128 GB, 256 GB i 512 GB. Wersja z 64 GB pamięci znana z wcześniejszych MacBooków Air nie była już dostępna.

Co ciekawe, podczas gdy wszystkie dyski były ograniczone do interfejsu PCIe 2.0 x2, wszystkie układy logiczne MacBooka Air obsługiwały PCIe 2.0 x4, otwierając możliwość uaktualnienia do szybszych napędów czterokanałowych znanych później z generacji czwartej.

MacBook Pro (koniec 2013)

MacBook Pro z końca 2013 roku był pierwszym MacBookiem Pro, który posiadał dysk SSD, oraz wykorzystywał interfejs PCIe. Był też niestety pierwszym, który obsługiwał tylko jedno wewnętrzne urządzenie pamięci masowej.

MacBook Pro obsługiwał wszystkie pojemności (128 GB – 1 TB) dysków SSD generacji trzeciej, ale pierwotnie zawierał napędy z radiatorami, które są przymocowane bardzo mocnym klejem przewodzącym ciepło. Ogólnie rzecz biorąc można założyć, że jeśli inżynierowie Apple uznali to za konieczne, to prawdopodobnie było to konieczne, ale warto wspomnieć, że MacBook Pro mógł korzystać z dysków SSD bez radiatorów w innych urządzeniach. Testy również nie wykazywały żadnej różnicy w temperaturze SSD podczas używania napędu z radiatorem i bez niego, nawet w warunkach skrajnych.

Płyta logiczna MacBooka Pro miała te same ograniczenia, co w laptopach MacBook Air, obsługując połączenie PCIe 2.0 x4 pozwalając na lepszą wydajność z nowymi napędami czterokanałowymi.

MacBooki Pro obsługiwały również dyski SSD NVMe i pozwalając je uaktualnić do niektórych dysków generacji piątej podczas uruchamiania systemu MacOS 10.10.3 lub nowszego.

MacBook Pro (koniec 2013 – połowa 2014)

Laptopy MacBook Pro z końca 2013 i pierwszej połowy 2014 roku obsługiwały wszystkie opcje napędów generacji trzeciej. Podobnie jak w przypadku MacBooka Air, podczas gdy dołączone napędy to PCIe 2.0 x2, wszystkie karty logiczne obsługują cztery kanały PCIe.

MacBooki Pro z tego okresu obsługiwały również protokół NVMe i podobnie jak Mac Pro, wymagały systemu MacOS 10.10.3 lub nowszego.

iMac (koniec 2013 – koniec 2015 )

Komputer iMac 21,5″ był pierwotnie dostarczany z dyskiem SATA o pojemności 1 TB, dyskiem Fusion o pojemności 1 TB (dysk SSD o pojemności 128 GB i dysk twardym SATA o pojemności 1 TB 3,5″) lub autonomicznym dyskiem SSD o pojemności 256 GB.

27-calowy iMac oferował ten sam napęd Fusion 1TB, co opcja standardowa, z opcjonalnymi aktualizacjami do 3 TB Fusion Drive (128 GB SSD i 3TB SATA 3,5 ″ HDD) lub samodzielnym dyskiem SSD o pojemności 256 GB, 512 GB lub 1 TB.

Biorąc pod uwagę, że komputery iMac mają stosunkowo dużo wolnego miejsca wewnątrz, przynajmniej w porównaniu do pozostałych linii produktów Apple, nie powinno być zaskoczeniem, że wszystkie pojemności dysków były obsługiwane zarówno w komputerach iMac 21,5″, jak i 27″.

Podobnie jak w przypadku poprzedniej generacji, 27-calowy iMac zawsze posiadał złącze PCIe na płycie logicznej, podczas gdy 21,5 ac iMac miał złącze PCIe, tylko jeśli pierwotnie skonfigurowano je z napędem Fusion lub autonomicznym dyskiem SSD w zamówieniu.

Jeśli łącznik nie jest obecny na karcie logicznej, nie ma możliwości dodania go po fakcie, nie zastępując całej płyty głównej.

Wersje iMac 21,5″ iMac i 27″ od przełomu 2013 i 2014 roku obsługują tylko połączenia PCIe 2.0 x2. Wszystkie komputery iMac z tego okresu obsługują NVMe, ale wzrost prędkości jest bardziej ograniczony w komputerach iMac 21,5 ″ i w komputerach iMac 27 z przełomu 2013 i 2014 roku.

MacBook Mini (koniec 2014)

Pod koniec 2014 roku MacBook Mini także obsługiwał dyski półprzewodnikowe firmy Apple, ale jego wyjątkowo ograniczona przestrzeń wewnętrzna wymagała unikalnego rozwiązania w celu podłączenia dysku do karty logicznej. Zamiast złącza PCIe 12-16 pinów na płytce logicznej, gdzie dysk SSD będzie się łączył bezpośrednio, dysk SSD był umieszczony z tyłu plastikowej obudowy dysku twardego, z boku płyty i wymagał kabla elastycznego do podłącz dysk SSD.

Przewód elastyczny ma złącze żeńskie 12 + 16 pinów z jednej strony i złącze żeńskie 40-pinowe mezzanine, które podłącza się do 40-pinowego złącza męskiego na płycie głównej. To był pierwszy i ostatni raz, kiedy Apple użył mniejszego złącza do połączeń PCIe w dowolnej linii produktów.

Złącze jest obecne na płycie niezależnie od konfiguracji początkowej pamięci masowej, więc możliwe jest dodanie dysku SSD PCIe do wszystkich MacBooków Mini z końca 2014 roku. Jeśli komputer nie był pierwotnie skonfigurowany z fabrycznym dyskiem Fusion Drive lub samodzielnym dyskiem SSD, konieczne było zakupienie kabla elastycznego w celu dodania dysku SSD.

Płyta główna MacBooka Mini obsługuje tylko interfejs PCIe 2.0 x2 umożliwiając aktualizację dysków SSD NVMe. Podobnie jak iMac 21,5 wzrost prędkości jest niewielki (10-15%) ze względu na dwukanałowe wąskie gardło PCIe.

4 generacja dysków (2015)

Wraz z premierą pierwszych laptopów MacBook Air i MacBook Pro z początku 2015 r. Apple zaprezentował nowe dyski SSD. Generacja czwarta posiadała kilka odmian, ale w większości przypadków ponownie wykorzystywano te same dyski we większości produktów w tym czasie

Wszystkie napędy czwartej generacji wykorzystywały interfejs PCIe 3.0 x4, z wyjątkiem dysku używanego w MacBooku Air 11″, który korzystał z nowszej wersji (Gen. 4C) dysków PCIe 2.0 x2. Ze względu na pewne różnice dyski o pojemności 128 GB, 256 GB i 512 GB nazwijmy umownie jako generację 4A a większego dysk o pojemności 1 TB nazwijmy generacją 4B.

Generacja 4 przyniosła znaczny wzrost prędkości w porównaniu z ich odpowiednikami generacją trzecią. Szybkości odczytu i zapisu stały się w przybliżeniu dwa razy większe niż w poprzedniej generacji.

Wszystkie laptopy i komputery stacjonarne wydane w tym okresie korzystały z czterokanałowego połączenia PCIe, ale tylko kilka wybranych modeli może czerpać korzyści z technologii PCIe 3.0.

W przypadku urządzeń, które obsługiwały połączenie PCIe 3.0 z SSD, prędkości odczytu i zapisu były ponad dwukrotnie większe. Podsumowując, czwarta generacja dysków półprzewodnikowych stanowi kolejny ogromny skok w technologii napędów.

Dyski SSD zostały wyprodukowane ponownie przez Samsunga. Wyjątkiem był napęd MacBooka Air 11″, który został wyprodukowany przez Toshibę.

MacBook Air (początek 2015 – połowa 2017)

MacBooka Air 11” został wydany na początku 2015 wraz z drobnymi aktualizacjami kilku komponentów. Sama technologia dysków SSD nie została jednak zmieniona. Dostępne były wersje pojemności 128 GB, 256 GB i 512 GB. Dyski były jedynymi liniami produktów Apple, w których zachowano technologię PCIe 2.0 x2 z poprzedniej generacji, ale nadal były modyfikowane zmianami oprogramowania układowego, które czyniły je niezgodnymi z wcześniejszymi laptopami MacBook Air.

Nowe dyski prezentowano już także pod marką Apple a nie nazwami partnerów, którzy je wyprodukowali. Tymi partnerami byli Toshiba i SanDisk.

Pomimo dwukanałowego napędu, MacBook Air 11″ obsługiwał w rzeczywistości czterokanałowe połączenia PCIe z możliwością aktualizacji.

MacBook Air 13” używał tych samych dysków generacji 4A co pozostałe linie produktów Apple, ale nie obsługiwał połączenia PCIe 3.0, do którego były zdolne nowsze dyski. Pomimo braku obsługi PCIe 3.0, na początku 2015 roku posiadał prędkości odczytu / zapisu, które były o 90-120% szybsze niż w modelach z lat 2013 – 2014. Te same dyski Gen. 4A są nadal używane w najnowszej wersji z 2017 roku.

MacBook Pro (pierwsza połowa 2015)

MacBooki Pro z pierwszej połowy 2015 roku poddano ulepszeniom, dzięki kórym dyski SSD zaliczyły znaczny wzrost prędkości, szczególnie w przypadku modelu A1398 o przekątnej 15 cali.

Zarówno komputery 13″, jak i 15″ posiadają pełen zakres pojemności dysków i obsługują cztery połączenia kanałowe. MacBook Pro 15 ″ obsługuje również PCIe 3.0.

Zarówno komputery MacBook 13, jak i 15 ″ obsługują protokół NVMe i uaktualnienie do generacji piątej. Prędkość odczytu zwiększyły się o ~ 40%, a prędkość zapisu o ~ 60%.

iMac (koniec 2015)

Komputery iMac z końca 2015vwyposażono w wiele rozwiązań znanych z wcześniejszych wersji iMaca.

21,5- calowy iMac wyposażono złącze PCIe na płycie głównej, tylko jeśli komputer był pierwotnie skonfigurowany z napędem Fusion lub samodzielnym dyskiem SSD. Fusion Drive 1 TB posiadał teraz tylko dysk SSD o pojemności 24 GB sparowany z tym samym dyskiem twardym SATA o pojemności 1 TB i nadal oferując opcję samodzielnego dysku SSD 256 GB.

27-calowy iMac również miał napęd 1 TB Fusion Drive do mniejszego dysku SSD 24 GB, ale dyski fusion 2 TB i 3 TB nadal zawierały dysk SSD o pojemności 128 GB. 27-calowy iMac umożliwiał również korzystanie z samodzielnych dysków SSD o pojemności 256 GB, 512 GB lub 1 TB.

Być może zauważyłeś, że do tej pory nie było opcji SSD 24 GB, a oprócz wprowadzenia nowej pojemności, dysk SSD PCIe 3.0 x4 o pojemności 24 GB był także pierwszym wymiennym dyskiem firmy Apple. Inną ciekawą cechą dysku 24 GB jest fakt, że jest on oznaczony jako 32 GB na swojej etykiecie, ale 25% dostępnego miejsca jest niedostępne dla użytkownika. Wszystkie dyski SSD mają pewną część pojemności zarezerwowaną na zastąpienie uszkodzonych bloków, które stały się zawodne z powodu naturalnego zużycia.

Rozwiązanie polegające na niedostępności dla użytkownika ¼ pojemności dysku miało swoje uzasadnienie. Biorąc pod uwagę fakt, że dysk zaprojektowano tak, aby działał jako pamięć podręczna dla Fusion Drive i prawdopodobnie zużyje się, zabranie tych 8 GB pozwalało na ograniczenie tegoż zużycia. Niestety jest to jedyny dysk NVMe dostępny w tym okresie, a dyski SSD NVMe nie stały się powszechne w dopiero w piątej generacji Apple.

Niemal wszystkie dyski SSD w komputerach iMac z końca 2015 roku wyposażono w PCIe 3.0 x4. Wyjątkiem jest model A1418, który obsługuje tylko połączenie PCIe 2.0 x4.

27-calowy iMac z drugiej strony jest jedynym urządzeniem innym niż MacBook Pro 15” obsługującym połączenie PCIe 3.0 x4. Oba komputery iMac obsługują protokół NVMe i mogą zostać uakltualnione o dyski piątej generaccji, aby zwiększyć prędkość.

5 generacja dysków (od 2016)

Piąta generacja dysków SSD Apple wprowadziła kilka poważnych zmian. Na poziomie wydajności wszystkie dyski SSD obsługują protokół NVMe, a komputery, w które je wyposażono, obsługują połączenia PCIe 3.0 x4 NVMe. Dzięki temu uzyskano wzrost wydajności.

Generacja piąta to również nowe kształty dysków. Napędy generacji 5A wykorzystują zupełnie nowy, znacznie mniejszy format i nowe złącze 22 + 34 Pin. Dyski generacji 5B posiadają złącze 12 + 16 Pin czyli takie samo jak w napędach generacji 3 i 4 . Mają ten sam kształt, co dyski SSD generacji 3B i 4B o pojemności 1 TB. Pomimo większego złącza w napędzie generacji 5A, to dyski generacji 5B mają wyższe prędkości odczytu / zapisu, osiągając ~ 2 700 MB/s odczytów i ~ 2350 MB/s zapisów.

MacBook Pro (koniec 2016 – połowa 2017)

Począwszy od końca 2016 r., Apple zaczął wydawać dwie wersje swojego laptopa MacBook Pro: wersję z touchbarem lub bez. Tylko 13-calowy MacBook Pro był oferowany w wersji bez touchbara, przy czym jest to jedyny MacBookiem Pro, który ma wymienny dysk SSD.

Wszystkie laptopy MacBook Pro z touchbarem korzystają z tego samego dysku SSD PCIe 3.0 x4 NVMe, ale dysk SSD jest przylutowany do płyty logicznej i nie można go wyjąć / wymienić. Jedynym sposobem wymianę dysku jest zastąpienie całej płyty logicznej.

MacBook Pro bez touchbara, który posiada wymienny dysku SSD korzysta z nowego napędu generacji 5A i jest jedynym komputerem Apple, który to umożliwia.

Apple oferuje MacBook Pro z końca 2016 r. z dyskami SSD o pojemności 256 GB, 512 GB lub 1 TB. W połowie 2017 roku wprowadzono również opcję 128 GB. Wszystkie dyski są kompatybilne zarówno z wersją z touchbarem jak i bez niego.

Call Now Button